Vermijd ik conflict?

Vandaag werd mij de vraag gesteld of ik wel echt nee kan zeggen. Of ik slecht nieuws kan brengen aan bijvoorbeeld een groep bewoners. Als ik vertel over hoe ik werk, klinkt het vaak alsof ik constant zoek naar overeenstemming tussen alle partijen. En dat is natuurlijk niet altijd mogelijk.

Ik realiseer me dat dit soort gesprekken, waarbij er escalaties kunnen ontstaan, bij mij zelden leiden tot een groot conflict. Leve de tools van Deep Democracy!

Soms namelijk, is er geen inspraak mogelijk. Soms, misschien zelfs vaker dan soms, is het nodig om een besluit te nemen en dat helder mee te delen. Dat doe ik dan ook. Duidelijkheid, zelfs een heldere nee, is fijner dan onduidelijkheid. Iedereen weet waar ze aan toe zijn. Dat kan ik goed: helder zijn over waar ik sta of over welk besluit al vast staat. Wat ik ook goed kan, is vervolgens ruimte geven aan de reactie van mensen die hierdoor teleurgesteld of boos zullen zijn. Daarna ontstaat de ruimte om verder te gaan. Soms direct, meestal na een paar nachtjes slapen. Ik stel dan de vraag: 'Wetende dat dit het besluit zal zijn, wat hebben jullie dan nodig om hierin mee te gaan?' Vaak in wat andere woorden dan dit, natuurlijk. En meestal heeft het antwoord wat tijd nodig, maar komt het wel. Sterker nog: deze aanvulling die dan volgt, verrijkt het genomen besluit.

Deep Democracy gaat niet alleen over het nemen van gezamenlijke besluiten, maar ook over het nemen van haast autocratische besluiten en anderen hier toch in meenemen. En dat heeft niets te maken met conflictvermijding.